Ο E.H. Gombrich στο βιβλίο «Μικρή Ιστορία του Κόσμου», περιγράφοντας τη Βιομηχανική
Επανάσταση, γράφει: «Ξύπνησαν μια μέρα και κατάλαβαν πως δεν τους χρειάζονταν πια. Όλα όσα είχαν μάθει, έπειτα από χρόνια δουλειάς, πρώτα ως μαθητευόμενοι και μετά ως ειδικευόμενοι, ήταν πλέον άχρηστα… Η μηχανή έκανε την ίδια δουλειά 100 φορές πιο γρήγορα, πολλές φορές καλύτερα και 100 φορές πιο φτηνά…»
Αν αυτή η περιγραφή σας θυμίζει κάτι, τότε είστε ήδη ένα βήμα μπροστά. Γιατί ακριβώς το ίδιο
φαινόμενο ζούμε ξανά – αυτή τη φορά όχι με ατμομηχανές και εργοστάσια, αλλά με την Τεχνητή
Νοημοσύνη (ΑΙ).
Η ΑΙ δεν είναι πια ένα «εργαλείο του μέλλοντος». Είναι εδώ και αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον
οποίο υπάρχουμε, μαθαίνουμε, εργαζόμαστε και αντιλαμβανόμαστε την αξία μας. Πολλοί από
εμάς τη χρησιμοποιούμε ήδη καθημερινά, συχνά χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. Και για τις
νέες γενιές, η Google Search σύντομα θα μοιάζει με μουσειακό έκθεμα.
Σε πρόσφατο άρθρο των Financial Times, η Accenture ανακοίνωσε 11.000 απολύσεις
εργαζομένων που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στη νέα εποχή. Δεν είναι σοκαριστικό αν
σκεφτεί κανείς πόσο χρόνο αφιερώναμε παλαιότερα σε data entry, reporting ή αναλύσεις,
εργασίες οι οποίες σήμερα ολοκληρώνονται σε δευτερόλεπτα από την ΑΙ;
Στον τουρισμό, η αλλαγή κατά τη γνώμη μου θα είναι ακόμη πιο βαθιά.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι:
– Τα ξενοδοχεία 1 και 2 αστέρων θα μετατραπούν σε αυτοματοποιημένες μονάδες bed &
breakfast, χωρίς επιπλέον τμήματα και με ελάχιστο έως καθόλου προσωπικό.
– Τα 3 και 4 αστέρων, καθώς και τα business hotels, θα αποκομίσουν το μεγαλύτερο
όφελος από την ενσωμάτωση ΑΙ και ρομποτικών συστημάτων.
– Τα 5στερα θα λειτουργούν σχεδόν αποκλειστικά με υβριδικά μοντέλα, όπου η νέα
πολυτέλεια (the new luxury) θα είναι η ανθρώπινη επαφή — προσφερόμενη σε premium
τιμή ως VIP treatment.
Η μετανάστευση για λόγους εργασίας αναμένεται να φτάσει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα
παγκοσμίως, καθώς οι χώρες με έντονη βιομηχανική δραστηριότητα, αντικαθιστώντας
ολοένα και περισσότερες θέσεις εργασίας με μηχανές και αυτοματισμούς, θα χρειάζονται
λιγότερο ανθρώπινο δυναμικό. Αυτές οι τεχνολογικές μετατοπίσεις δεν θα επηρεάσουν μόνο
την αγορά εργασίας μέσα στις χώρες, αλλά και τις ίδιες τις ροές ανθρώπων παγκοσμίως.
Ως εκ τούτου, παραδοσιακές θέσεις εργασίας όπως του μάγειρα, του σερβιτόρου ή της
καμαριέρας, που σήμερα είναι ελάχιστες και δυσεύρετες, τα επόμενα χρόνια θα αλλάξουν ριζικά.
Ο κύκλος θα γυρίσει 180°: δεν θα είναι πια πολλές οι επιχειρήσεις που θα κυνηγούν
προσωπικό, αλλά λίγες εκείνες που θα μπορούν και θα θέλουν να διατηρήσουν ανθρώπους
σε αυτούς τους ρόλους.
Και τότε, θα είναι οι εργαζόμενοι που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μια θέση στα
ελάχιστα, υψηλού κύρους ξενοδοχεία που θα επενδύουν συνειδητά στην ανθρώπινη
εμπειρία. Η υπερπροσφορά θα συμπιέσει αναπόφευκτα και τους μισθούς, ανατρέποντας
πλήρως τη σημερινή ισορροπία υπέρ των επιχειρήσεων.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα επόμενα χρόνια θα ξεχωρίσουν όσες επιχειρήσεις
προετοιμαστούν από τώρα. Αυτό σημαίνει να εξετάσουν σοβαρά τις επιλογές τους σε
τεχνολογικές λύσεις, να επαναπροσδιορίσουν το κοινό στο οποίο απευθύνονται και κυρίως
να αξιολογήσουν αν και πώς μπορούν να μετεκπαιδεύσουν τους ανθρώπους τους ώστε να
συμβαδίσουν με τη νέα εποχή.
Από την άλλη πλευρά, και οι εργαζόμενοι χρειάζεται να επενδύσουν στη συνεχή μάθηση και
στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, χωρίς να επαναπαύονται στις σημερινές τους γνώσεις. Γιατί το
μέλλον δεν θα ανήκει ούτε στις μηχανές ούτε σε όσους τις φοβηθούν.
Θα ανήκει σε εκείνους – εργοδότες και εργαζόμενους – που θα μάθουν να εξελίσσονται και να συνεργάζονται μαζί τους. Στην Ελλάδα, όπου η συνολική συνεισφορά του τουρισμού αντιπροσωπεύει σχεδόν το 30%
του ΑΕΠ, η προσαρμογή στη νέα εποχή δεν είναι επιλογή – είναι προϋπόθεση βιωσιμότητας.
Το ερώτημα δεν είναι αν θα έρθει η αλλαγή, αλλά αν εμείς θα την οδηγήσουμε — ή θα τρέχουμε πίσω της.
Ακολούθησέ μας στο Instagram ή επικοινώνησε μαζί μας για να μείνεις up to date!
