Πρώτα απ’ όλα, όποιος σου έχει πει τη φράση «όταν γίνεις γονιός, θα με καταλάβεις», είχε απόλυτο δίκιο! Όσο και αν έχεις φανταστεί τον εαυτό σου ως μαμά ή μπαμπά πολύ πριν έρθει αυτή η στιγμή, η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία. Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στον μικρό μου γιο και τον υπέροχο σύζυγό μου, καθώς και σε όλες τις μαμάδες και τους μπαμπάδες εκεί έξω που τα καταφέρνουν, μένουν θετικοί και εξελίσσονται καθημερινά.
Μέσα από αυτό το άρθρο, μοιράζομαι 7 δεξιότητες που ανέπτυξα ως “πρώτη φορά μαμά”:
1. Ανθεκτικότητα
Πίστευα για τον εαυτό μου ότι ήμουν ανθεκτική. Και ήμουν σίγουρη γι’ αυτό. Είχα περάσει επί σειρά ετών από 12ωρα και 16ωρα χωρίς ρεπό, είχα ολοκληρώσει μεγάλα projects με πολύ αυστηρά deadlines και προδιαγραφές, είχα θέσεις ευθύνης. Αλλά ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι υπήρχε κι άλλο επίπεδο… ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα πιο δύσκολα και απαιτητικά, τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Ε, λοιπόν, ναι! Μετά την εξάντληση από την έλλειψη ύπνου τους πρώτους μήνες, την εμπειρία του θηλασμού, τις ορμόνες μου που έκαναν party και τις προσπάθειες να ηρεμήσω ένα μωρό που έκλαιγε, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να αναρρώσω από μια καισαρική και πονούσα, μπορώ πια να το λέω με περηφάνια: είμαι ανθεκτική! Δοκιμάστε με!
2. Multitasking
Ομοίως πίστευα ότι ήμουν καλή στο multitasking. Mέχρι που έγινα μαμά. Για δοκίμασε να φας με το ένα χέρι, να βάλεις πλυντήριο με το ένα χέρι, να μαγειρέψεις με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο κρατάς μόνιμα αγκαλιά ή θηλάζεις ένα μωρό. Σχεδόν…όλη μέρα! Ή προσπάθησε να συγκεντρωθείς και να συμμετέχεις σε συζήτηση με φίλους, ή να απαντήσεις σε ένα τηλέφωνο, ή να γράψεις ένα e-mail, ενώ ταυτόχρονα κρατάς το μωρό απασχολημένο για να μη βάλει τα κλάματα. Ε, τότε θα μιλήσουμε για multitasking!
3. Ενσυναίσθηση
Η ενσυναίσθηση ήταν για μένα μια δεξιότητα υπό εξέλιξη, πολύ πριν αποκτήσω παιδί. Την δούλευα συστηματικά και μεθοδικά, προσπαθώντας να την βελτιώνω καθημερινά, σε κάθε περίσταση. Όταν όμως ήρθε το μωρό, πέρασα σε άλλο επίπεδο. Δεν μπορείς να φανταστείς πόση ενσυναίσθηση χρειάζεται για να αντέξεις μια ολόκληρη μέρα με ένα μικρό ανθρωπάκι που δεν μπορεί να μιλήσει, για να σου πει τι νιώθει ή τι χρειάζεται και πρέπει εσύ να το καταλάβεις. Κάποιοι θα πουν ότι “μαντεύεις”. Αλλά όχι. Το κλειδί είναι η παρατήρηση και η αληθινή αγάπη. Μόνο όταν επικεντρωθείς σε αυτά τα δύο, μπορείς να ξεπεράσεις τον εγωισμό σου, τον θυμό σου, την εξάντλησή σου και να σταθείς δίπλα στο παιδί σου, αλλά και δίπλα στον ίδιο σου τον εαυτό.
4. Ομαδικότητα
Δουλεύοντας πολλά χρόνια σε corporate περιβάλλοντα, έμαθα ότι τα μεγάλα αποτελέσματα, έρχονται από ομάδες. Ομάδες οι οποίες λειτουργούν σαν ένα, σαν αλυσίδα. Έχουν ροή και ρυθμό. Πατάνε σε γερές βάσεις. Σε μια πραγματικά δυνατή και δεμένη ομάδα, οι άνθρωποι νιώθουν ελεύθεροι να εκφραστούν, αξιοποιούν τις δεξιότητές τους στο μέγιστο, εμπιστεύονται και ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον και παρά τις δυσκολίες διατηρούν ένα θετικό κλίμα μεταξύ τους. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να μεγαλώσω ένα παιδί μόνη μου. Και τρέφω βαθύ σεβασμό για κάθε single parent που τα καταφέρνει. Από τη δική μου εμπειρία όμως, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αν δεν λειτουργούσαμε ως ομάδα με τον σύζυγό μου (και τις/τους παππουδογιαγιάδες) θα ήταν μακράν το πιο δύσκολο “project” της ζωής μου μέχρι σήμερα.
5. Εκπαιδευτικές ικανότητες
Η εκπαίδευση είναι για μένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια της δουλειάς μου. Βλέπω τον εαυτό μου ταυτόχρονα ως εκπαιδεύτρια και εκπαιδευόμενη. Γιατί μόνο όταν συνεχίζεις να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι καθημερινά, όταν κατανοείς το κοινό σου και προσαρμόζεις τον τρόπο ή το περιεχόμενό σου σε αυτούς που σε ακούνε, μόνο τότε μπορείς να θεωρείσαι “αρκετά καλός” trainer για τους ανθρώπους που σε εμπιστεύονται. Μεγαλώνοντας ένα παιδί, έχεις την ευκαιρία να μάθεις πάρα πολλά για τον εαυτό σου. Καλλιεργείς την ταπεινότητά σου, την παρατήρηση, την υπομονή, τη δημιουργικότητα, τον ενθουσιασμό σου για τα απλά πράγματα, την προνοητικότητα, το storytelling σου. Μαθαίνεις να “διαβάζεις” καλύτερα χειρονομίες, σημάδια και γλώσσα σώματος. Μαθαίνεις να ακούς το ένστικτό σου. Πρέπει να βρίσκεις νέους τρόπους για να κρατάς το μικρό σου ανθρωπάκι (το κοινό σου!) engaged! Πρέπει να του έχεις εμπιστοσύνη σε κάθε διαδικασία μάθησης και να παίρνεις “μελετημένα ρίσκα”, ώστε να του δώσεις χώρο να δοκιμάσει, να κάνει λάθη και να μάθει. Και γι’ αυτό όλα αυτά σε κάνουν καλύτερο εκπαιδευτή.
6. Αυτοπεποίθηση
Όταν γίνεσαι γονιός για πρώτη φορά, τα κάνεις όλα για πρώτη φορά! Δεν έχεις ιδέα τι να περιμένεις, όσες ώρες κι αν έχεις περάσει διαβάζοντας βιβλία ή βλέποντας εκπαιδευτικά βίντεο. Η πραγματικότητα σε ξεπερνάει. Φεύγεις από το μαιευτήριο με μερικές συμβουλές από γιατρούς και μαίες και ένα «καλή τύχη»! Και μετά… έρχεται το πρώτο σου βράδυ στο σπίτι με το μωρό! Η πρώτη πάνα που πρέπει να αλλάξεις μόνος σου, το πρώτο μπάνιο, το πρώτο τάισμα, το πρώτο κοίμισμα. Και όλα αυτά ενώ προσπαθείς να καταλάβεις μόνος σου, χωρίς ειδικούς δίπλα σου, τι μπορεί να χρειάζεται το μωρό σου. Και μετά έρχονται κι άλλα: οι κολικοί, τα δοντάκια, η έλλειψη ύπνου, η εισαγωγή στις στερεές τροφές, οι αλλεργίες, το μπουσούλημα, το περπάτημα και τελειωμό δεν έχει! Και φυσικά, έρχεται και όλο σου το περιβάλλον (συγγενείς, φίλοι, γνωστοί) που χωρίς να το ζητήσεις, έχουν όλοι μια άποψη για τις μεθόδους γονεικότητας που εφαρμόζεις και για το τι είναι καλύτερο για το παιδί σου. Όχι κακοπροαίρετα, αλλά αρκετές φορές χωρίς να το αντιλαμβάνονται, παρεμβατικά και αγχωτικά. Οπότε μέσα σε όλα αυτά, σου λέω με σιγουριά: ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις είναι να δουλέψεις πάνω στην αυτοπεποίθησή σου. Να μάθεις να λες με ηρεμία και σαφήνεια τι θέλεις, τι χρειάζεσαι και τι ΔΕΝ χρειάζεσαι, χωρίς ενοχές και χωρίς ένταση και να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να ακούς το ένστικτό σου και το μωρό σου.
7. Αυτοφροντίδα
Ποια είναι η Νο1 συμβουλή ασφάλειας σε κάθε ταξίδι με πλοίο ή αεροπλάνο, όταν έχεις μαζί σου παιδί; “Πρώτα βάζεις τη μάσκα ή το σωσίβιο στον εαυτό σου, και μετά στο παιδί σου.” Γιατί; Επειδή αν δεν φροντίσεις πρώτα να είσαι εσύ καλά και ζωντανή, δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην ανατροφή ενός παιδιού. Δεν μπορείς να του προσφέρεις σωματική, ψυχική και συναισθηματική υποστήριξη, αν δεν είσαι εσύ καλά σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά. Χρειάζεται να φροντίζεις τον εαυτό σου και να ζητάς βοήθεια όπου και όποτε τη χρειάζεσαι. Είναι οκ να προτεραιοποιήσεις μέσα στην ημέρα σου ή στην εβδομάδα σου και κάποιο χρόνο για τον εαυτό σου. Με ό,τι αυτό σημαίνει για σένα. Μπορεί να θέλεις να διαβάσεις ένα βιβλίο, να βγεις μια βόλτα στη φύση, να κάνεις γυμναστική, να κάνεις μασάζ, να συναντήσεις φίλους, να πας για ψώνια, να δεις μια ταινία ή και να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Και αυτό είναι οκ! Το αξίζεις! Το χρωστάς στον εαυτό σου! Έχεις πολλούς ρόλους ως γονιός, ως επαγγελματίας, ως σύζυγος, ως φίλος/η κτλ. και όλοι έχουν προσδοκίες από εσένα βάση του εκάστοτε ρόλου. Αυτούς τους ρόλους λοιπόν δεν θα μπορέσεις να τους “παίξεις” με επιτυχία εάν είσαι με «αναρρωτική». Και η παράσταση θα “ανέβει” για εσένα, χωρίς εσένα! Σκέψου το!
